Piet De Vocht heeft de ziekte van Parkinson sinds 2012.
Hij leidt ons rond door zijn ervaring en de transitie van voor en na.
|
|
Leeftijd: 50 jaar Kinderen: Sam (19), Febe (16),Tom (14) Getrouwd: met Marleen, maatschappelijk assistent en leerkracht lagere school Geboortestad: Gent, 10 jaar in Zuid-Afrika gewoond (0-5 jaar, 15-20 jaar) Woonplaats: Aalst Ziekte van Parkinson: sinds 2012 (6 jaar) Beroep voor de ziekte van Parkinson: Maatschappelijk assistent, personeelswerk HR Beroep sinds de ziekte van Parkinson: Compostmeester stad Aalst, medewerker “Babylonia” Doel in het leven: Neem elke dag zoals hij komt |
“Neem elke dag zoals hij komt”
Piet, wat deed je voordat je de ziekte van parkinson kreeg?
Eerst werkte ik voor een bedrijf dat dierlijk afval verwerkte, RENDAC. Ik werkte op Human Resources, betaalde de lonen uit en recruteerde arbeiders. Met de gekkekoeienziekte is het bedrijf bijna overkop gegaan. Nadien heb ik voor een sociaal secretariaat gewerkt. Mijn laatste job was als maatschappelijk assistent binnen het departement human resources bij het informaticabedrijf CEVI met ongeveer 200 werknemers. Dit bedrijf maakt software produkten voor de lokale overheid zoals bijvoorbeeld software voor de boekhouding van een OCMW of voor het inlezen van identiteitskaarten, het werkschema van verplegers of de registratie van kinderopvang te beheren. In totaal heeft het bedrijf meer dan 60 applicaties in zijn aanbod. Ik heb hier 18 jaar gewerkt.
Ik ben voltijds blijven werken tot 2016, 4 jaar na de Parkinson diagnose. Daarna heb ik nog 2 jaar halftijds gewerkt. Sinds maart dit jaar werk ik er niet meer. Ik kreeg op een bepaald moment het werk gewoon niet meer gedaan omdat het tempo zeer hoog lag. Ik was ook vlug afgeleid en niet meer in staat om de juiste prioriteiten te leggen.
Mijn vrouw, Marleen en ik, hebben het altijd opgenomen voor de zwakkeren in onze maatschappij. Marleen heeft daarom altijd speciale aandacht gegeven aan de zwakkere leerlingen in haar klas.
Wat doe je nu?
Sinds 2006 ben ik compostmeester voor de stad Aalst. Daarvoor ga ik één keer per maand naar het stadspark om uitleg te geven over composteren. Recent ben ik begonnen bij “Babylonia”, dit is een praatgroep voor anderstaligen om hun Nederlands uit te diepen. Voordien organiseerde ik ook het buurtfeest, maar daar ben ik mee gestopt sinds 3 jaar.
Hoe was de reactie van de familie toen u hoorde dat u de ziekte van Parkinson had?
Mijn vrouw, Marleen, was redelijk in paniek toen ze hoorde dat ik de ziekte van Parkinson had. Ze had namelijk mijn vader, die ook Parkinson had, de laatste 6 maanden van zijn leven gekend en ze was onder de indruk van zijn vergevorderde toestand. We hebben het eerste jaar het ook niet verteld aan de kinderen. Ondertussen had mijn vrouw borstkanker gekregen. Onlangs werd ze genezen verklaard, maar ze is nog snel vermoeid. Met puberende kinderen is zo’n situatie des te moeilijker en heeft het voor een aantal crisisjes gezorgd. Desalniettemin zijn we er allemaal samen doorgeraakt. Ik zeg het, het was een zware periode voor iedereen, maar het enige wat je kan doen is van dag tot dag leven en zien wat de dag brengt. Het is fijn dat de kinderen spontaan een aantal taakjes overnemen die ik niet meer kan doen. Ik heb veel steun aan hen. Anderzijds ze houden me jong door me af en toe uit te dagen.
Hoe was uw reactie toen u hoorde dat u de ziekte van Parkinson had en hoe bent u dit te boven gekomen?
Ik cijferde mezelf weg en had moeite om hierrond te communiceren. Ik had een reflex om er niet over te willen praten. Ik wilde het alleen verwerken. Ik ben nooit een extravert geweest, maar deze situatie heeft me geleerd mijn communicatie skills te ontwikkelen. Want praten is belangrijk. Op de dag van vandaag leeft ik nog een beetje in de ontkenning van de toekomst van deze regressieve ziekte. Ik leef van dag tot dag en meer en meer word ik me bewust van wat ik niet meer kan. Hoe minder aandacht ik aan de ziekte schenk, hoe beter het lijkt. Ik stel wel vast dat ik moeilijk beslissingen kan nemen, dat ik niet altijd kan doordenken over de zaken, vlug afgeleid ben, soms weinig kan concentreren en ook erg traag ben. Tweemaal per week ga ik naar de kinesist die mijn stijve spieren en ledematen loswringt. Ik blijf veel in beweging door te fietsen en wandelen. De ziekte lijkt ondertussen gestabiliseerd. Sinds een jaar is mijn medicatie niet aangepast.
Wat geeft u zin in het leven op dit moment?
Mijn leven is serieus veranderd sinds ik de ziekte van Parkinson heb. Vroeger was dit erg werk gerelateerd, ik was heel erg betrokken bij de personeelskring buiten de werkuren. Toen ik mijn afscheidse-mail had geschreven, hadden binnen het kwartier 20 mensen gereageerd, 10% van het personeel. Ik kreeg ook een mooi fotoboek en een fles wijn. Nu nog heb ik contact met heel wat collega’s. De moeilijkheid was dat op het einde alles zeer snel is gegaan.
Nu houd ik me vooral bezig met mijn gezin. Ik ben huisman geworden. Ik wil mijn kinderen de kans geven om zich te ontwikkelen en Marleen om zich volledig op haar werk te concentreren.
Wat wil je ons meegeven?
Je moet genieten van het moment zelf. Pluk de dag. Het heeft weinig zin te piekeren over de zaken. Hoe minder je je bezighoudt met het probleem Parkinson, hoe minder erg het weegt op je leven. Dat werkt voor mij.