Jan Vermeir heeft de ziekte van Parkinson sinds 2009.
Hij leidt ons rond door zijn ervaring en de transitie van voor en na.
 |
Leeftijd: 44 jaar Woonplaats: Kessel-Lo Ziekte van Parkinson: sinds 2009 (9 jaar) Beroep voor ziekte van Parkinson: diensthoofd/adviseur bij Buitenlandse zaken Beroep sinds ziekte van Parkinson: conferencier, counseller lotgenoten, voorzitter jongerengroep Parkinsonliga, vrijwilligerswerk bij tal van organisaties Doel in het leven: rechtvaardigheid en nuttig zijn voor de medemens |
“Je dienstbaar opstellen om lotgenoten te helpen geeft zin aan Parkinson”
Jan, wat deed U voordat hij de ziekte van Parkinson kreeg?
Sinds’98 had ik een succesvolle carrière binnen de humanitaire hulp bij Buitenlandse Zaken. Daar was ik voedselverantwoordelijke waarbij ik de voedselhulp coördineerde voor België bij de VN. In 2008 werd ik gepromoveerd tot adviseur en kreeg ik een functie binnen oa de dienst protocol van Buitenlandse Zaken. Ik keek er onder andere op toe dat buitenlandse diplomaten hun boetes betaalden. Een taak die me nauw aan het hart lag; de onrechtvaardigheid uit de wereld helpen.
Als ik over mijn droom spreek, dan spreek ik over mijn passie voor mijn werk en mijn passie om goed te doen voor mensen. Ik heb altijd een enorm gevoel voor rechtvaardigheid gehad. En dat is er nog steeds.
En wat toen U de ziekte van Parkinson kreeg?
9 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik de ziekte van Parkinson had. Ik had het er in het begin erg moeilijk mee. Het werd een moeilijke fysieke en mentale transitie. Hoewel ik de symptomen probeerde te verbergen, waren ze toch erg zichtbaar. Ik bleef nog werken voor Buitenlandse Zaken tot 2014, een jaar voordat ik een Brain Stimulator operatie kreeg die de symptomen van de ziekte deed verminderen.
Het gevoel voor rechtvaardigheid is me steeds blijven drijven door me te investeren bij de Parkinson Liga waar ik ook in het bestuur zat. Ik heb er veel duidelijkheid gebracht over de rechten en tegemoetkomingen van de Parkinson patiënt. In 2013 richtte ik binnen de Liga de jongerengroep op nadat ik nog een jaartje positieve psychologie had bijgestudeerd om counseling te doen om lotgenoten te helpen. Bij de liga lag de klemtoon bij ouderen en werden de vele jongeren die de ziekte van Parkinson hadden, initieel niet bereikt. Ik wilde hier verandering in brengen en richtte de jongerengroep op en gooide me ook op de media om jongeren met Parkinson meer visibiliteit te geven. Ik gaf ook een toespraak in het parlement in de commissie Volksgezondheid in 2014 om hierover te getuigen.
Wat geeft U zin in het leven?
Ik weet dat het op persoonlijk vlak niet vooruitgaat, maar ik bouw daardoor mijn karma op door anderen te helpen (hij grapt dat hij graag een ‘zak karma’ zou inruilen om beter te worden). Ik ben ervan overtuigd dat het een weg is naar aanvaarding. Aanvaarding is een cyclus, een curve, het mag eens slecht gaan. Dit is niet erg. Het is zelfs nuttig.
De jongerengroep telt vandaag haast honderd leden, en ik ben fier dat het netwerk behulpzaam kon zijn bij de aanvaarding van Parkinson voor zovelen. Getuige bv. de coming out van velen, niet in het minst de prachtige parkiligroep.
Hoe ziet U de dag van vandaag?
Ik wil me dienstbaar blijven opstellen t.o.v. anderen en iets nuttig doen. Dit geeft volgens mij het meeste eigenwaarde en zin. Ik wil iets betekenen voor de medemens.